W 2005 roku leciałam na Kubę. Nie, że w sensie na Dżentelmena jakiego, tylko na kraj o wdzięcznej nazwie takiej nalot robiłam. Tak jak już pisałam w styczniu, w poście "Chwila prawdy", do sportu miłością nigdy nie pałałam, a i tryb pracy mocno siedzący w tym czasie miałam.
Dwa tysiące piąty rok to akurat przełom był, to znaczy "trzydziecha" na kark mi wchodziła, a moja szuflada biurkowa codziennie pół kilo parówek o kuszącej nazwie "Smakoszki" gościła.
Sami rozumiecie... funkcja "dupa w miękkim fotelu" razy osiem godzin plus "Smakoszki" w szufladzie, plus kawa, plus ciasteczko około dwunastej no i nagle - wyjazd na Kubę.
Stanęłam przed lustrem przodem, potem bokiem, potem tyłem, lusterkiem drugim się wspomagając, no i zobaczyłam to, co w "Chwili prawdy" opisałam,, więc powtarzać się nie będę, bo i wspomnienia miłe to nie są.
Myślę sobie: "Kurna na Kubę lecę, a z kształtów kubańskich mam jedynie rozmiar tyłka i to w wersji "asex", bo płaski jest jak talerz i jakiś taki niegęsty. Kufla nań nie postawisz, ani oka nie zawiesisz - myśl rzewną w duchu kontynuowałam.
Przerażona tęgo po ratunek więc pobiegłam do Magika, co to "Koperfildem" z zakresu rzeźby ciała jest niekwestionowanym.
"Panie Darku" - mówię do "Koperfilda" - "ja za cholerę ćwiczyć nie będę, bo nie lubię, ale na wycieczkę jadę, zaś mój tyłek krowi placek przypomina, a nie kształtną dupkę, więc niech Pan coś na Boga zrobi!!! A... i ten no... dwa tygodnie mamy do odlotu samolotu!"
Pan Darek na stole masażerskim mnie rozciągnął, fachowym okiem spojrzał, kilka gorzkich lecz celnych słów użył, i diagnozę postawił: " Trzy razy w tygodniu pomasujemy, tu podciągniemy, tym kremikiem tłuszcz przepalimy, tu plastrami podkleimy i będzie cacy". Jak powiedział, tak zrobił.
Trzy razy w tygodniu do biura mojego przybywał, łóżko rozkładał na środku mojego gabinetu i brał mój tyłek w swoje ręce, a konkretnie to całe ciało moje w obroty brał i poty siódme wylewał nad rzeźbą moją i - przymusowo swoją - pracując.
Na Kubie robiłam za gwiazdę fitness, prezentując jędrne pośladki, kształtne ramiona i talię osy. Zaczęłam wierzyć w cuda lecz... Minęło trochę czasu, po drodze zgubiłam Pana Darka, a konfrontacja z lustrem plus strzykanie w kolanie oraz tu i gdzie indziej, stały się ogromną motywacją do tego, by Faceta odnaleźć.
Wpadam do Niego tydzień temu, na szyję się rzucam, potem na łóżko i w lustro całą ścianę oblegające wzrok wbijam.
"Ja pierdolę" - łkam na głos, widząc ciastolinę rozlaną na prześcieradle frotte. Pan Darek z zadowoleniem stwierdza, że przynajmniej charakter mam taki jak przed laty, a reszta to doskonały materiał do pracy i cieszy się, że mamy co robić.
Leżę więc załamana na łożu nadziei, w powietrzu unosi się znajomy zapach kremiku antyciastolinowego, na udach czuję charakterystyczne gorąco - znaczy się termowypalacz działa.
Pomimo nieprzyjemnych skutków konfrontacji z wielkim lustrem i bolesną prawdą, ogarnia mnie błogostan i czuję, że znowu jestem bezpieczna. Nawet jak zjem sobie rano Milky Waya i zapomnę o treningu, mój "Koperfild" wyczaruje mi piękny tyłek od nowa. I sprawi, że zapomnę o bólu pleców i o tym, że zegar wciąż tyka, a czas umyka...
http://www.centrumperfectbody.pl/
Królem Midasem 
Skąd się bierze celulit? Odpowiedź jest nad wyraz prosta: Celulit bierze się z wygody.
Siedzę w ogródku Speakeasy, bo lubię tam siedzieć, bo dobre tiramisu podają. Opuściła mnie właśnie córka z jej koleżanką i zostałam przy stoliku sama jak palec.
Wczoraj ulepiłam późną nocą jakiś wiersz. Byłam tak bardzo nieżywa, że naskrobałam go na kartce papieru co oznacza, że trochę potrwa zanim się tu pojawi - i to - jeśli rozczytam się w swoich własnych bazgrołach.
W 2005 roku leciałam na Kubę. Nie, że w sensie na Dżentelmena jakiego, tylko na kraj o wdzięcznej nazwie takiej nalot robiłam. Tak jak już pisałam w styczniu, w poście "Chwila prawdy", do sportu miłością nigdy nie pałałam, a i tryb pracy mocno siedzący w tym czasie miałam.
Gdzieś pod Sobótką od rolnika w wieku sędziwym plony ziemi kupuję. Twarz wysmagana wiatrem i słońcem, dłonie spracowane, zęby żółte jak u lamy i mocno przerzedzone.
Pojechało moje Dziecko na obóz po raz kolejny. Od razu zaznaczam, że Dziecko święte nie jest, więc żeby mi tu zaraz nie było, że swoje gloryfikuję, a psy na obcych wieszam.
Oglądam w telewizorze plującą jadem, podstarzałą gwiazdę stacji telewizyjnej o nazwisku tożsamym z tym znanym w świecie polityki z tego, że poparcie elektoratu wyborczego dla jego właściciela, nigdy nie przekroczyło progu błędu statystycznego. Ale ja tu nie o Janku dzisiaj chciałam - którego - pomimo wkurwiającego szowinizmu - jednak lubię, choćby za tę paradną muszkę pod siwą bródką Koziołka Matołka. No więc prowadzi babina ten swój program z całkiem sympatycznym kolegą i magluje kogo się da i wyśmiewa ile się da - oczywiście w sposób - w jej mniemaniu - "yntelygentny".
Czekam w ogródku "Międzywojennej" na kompana do alkoholizowania się tego pięknego, poniedziałkowego wieczoru. Popijam piwko, bo co mi tam - przecież przy tatarze i "pięćdziesiątce" sama nie będę siedziała.
ósma to jakaś 
Kładę się do łóżka. Wreszcie. Jakaś trzecia w nocy jest, albo - jak kto woli - nad ranem.
Dla tych, którzy ustrzegli swoje uszy przed zabetonowaniem różnymi odmianami disco - z italo disco włącznie - i wrażliwość na inne smaki zachowali, specjalna dedykacja... Bo takie właśnie klimaty mi się po duszy plączą... Dzielę się więc nimi, bo jak stare porzekadło mówi: "kto się nie dzieli, ten kradnie"...
Rynek. Kafeja jakaś. Godzina 22.30. Na stole kawa i tiramisu. Bohaterowie: Koleżanka, Kolega no i ja.
Dzisiejszy wieczór upływa pod hasłem "noc z Martini". Tak sobie szklaneczkę za szklaneczką robię, wałkuję w kółko optymistyczny hit z "moich czasów", z refrenem o kształcie miękko wchodzącym tam gdzie powinien, czyli coś w stylu: