Paradoks omnipotencji czyli o ludziach wszechmogących

Często słyszę: " jesteś tak silna, że możesz wszystko, więc nie martw się, dasz radę". Podobną sieczką karmi się umysły adeptów różnych kursów zawodowo - motywacyjno - otumaniających. Również nasi  przyjaciele chętnie korzystają z tego pustego wspomagacza, dzięki któremu łatwiej jest im się wykręcić od udzielenia nieprzymusowej, realnej pomocy. Kto z Was nie słyszał nigdy: "dasz radę", za którymi to słowami kryło się  uciekające w kierunku ściany spojrzenie? Może znajdzie się taki śmiałek, który wreszcie mi wyjaśni, co oznacza owo wolne od merytorycznej zawartości: "dasz radę", w odpowiedzi na pełne wołania o pomoc stwierdzenie -  "już nie daję rady"?

A może tu nie ma żadnej filozofii, bo to po prostu zawoalowany komunikat : "spadaj na drzewo, nie obchodzą mnie twoje problemy i nie zamierzam ci pomóc"? 

W teorii stanowiącej o paradoksie omnipotencji pada pytanie: "Czy istota wszechmogąca mogłaby stworzyć kamień, którego nie mogłaby podnieść?". Odpowiedzi jednoznacznej nie ma, ale logika wskazuje, że jeśli ów istota wszechmocna może wszystko, to nie istnieje nic z czym nie mogłaby sobie poradzić. Z drugiej zaś strony, skoro ona taka wszechmocna, to jakim cudem czegoś z czym sobie nie poradzi stworzyć nie może? Jakkolwiek pogmatwane to nie jest oświadczam, że ja wszechmocna nie jestem.
Jak sobie już kamień ulepię to taki, że nie ma nad czym dywagacji prowadzić, bo nie do udźwignięcia on jest i tyle.
Gdybym wszechmogąca była - czytaj mogła wszystko (o co się mnie notorycznie posądza), to zajęłabym się wytwarzaniem kamieni szlachetnych, co to na szyi pięknie leżą, a nie takich, które się sznurem  - nie tylko kotom - do niej przywiązuje.

Nie chcę psuć nikomu dobrego nastroju przy pięknej pogodzie, ale sugeruję, byście nie wierzyli w te bzdury o wolnej woli, o braku ograniczeń, o nieskończonych możliwościach i o nieskończonych, czytaj: "końskich siłach nie do zdarcia'. 

W tym miejscu pragnę podziękować "istocie wszechmogącej", że nie kazała mi urodzić się w głodującej Afryce i na głód w brzuchu nie umarłam jako dziecko, bo żadnej wolnej woli mojej w tym nie było, więc i nie moja to zasługa.
Dzięki za tylko trochę krzywe biodra, a nie ich całkowity brak, bo dzięki temu mam tylko trochę ograniczeń, a nie mnóstwo.
Dzięki za możliwość niemożności życia tak jakbym chciała i wreszcie dzięki za "końskie siły nie do zdarcia", które zdarłam do reszty i sił już nie mam. Dzięki Wam "Przyjaciele" za czcze pieprzenie "dasz radę". Bo i bez tego...

Dam radę. Bo nie mam innego wyjścia.