Ludzie z szafy

Jak już wcześniej pisałam, wyjątkowo nieurodziwą dziewczynką byłam w okresie poniemowlęcym  oraz w czasie dorastania.

Nie ja jedna - mogłoby się rzec, ale właśnie przypomniałam sobie jak to w trzeciej klasie podstawówki było...

Otóż wtedy właśnie - by maluchy się nie rozłaziły po całej szkole i części garderoby nie gubiły - w każdej klasie zainstalowane były szafy na odzież wierzchnią oraz obuwie, pełniące funkcję nibyszatni.

Tam właśnie, w czasie przerw toczyło się ożywione życie towarzyskie, polegające na tym, że dziewczynki niby uciekały, a chłopcy je gonili i wcale nie na niby upychali w tych szafach po to, by skraść im całusa i sprawdzić czy noszą już "cyckonosze".

Jak się można łatwo domyślić, zamykali się w owych "kabinach szczęścia" tylko z ładnymi i bardziej rozwiniętymi.

Z uwagi na fakt, że jako jedna z nielicznych (by nie ryzykować twierdzenia - jedyna), nie kwalifikowałam się do żadnej z tych grup, całe, długie minuty spędzałam na przyglądaniu się temu procederowi i nasłuchiwaniu popiskiwań dobywających się z rzędu szafek. Pamiętam, że były wtedy w klasie ze cztery laski cieszące się wyjątkową popularnością, więc zamykane były permanentnie, co jeszcze bardziej szatkowało moje ego i odbierało resztki pewności siebie oraz przekonanie o - dyskusyjnej zresztą - własnej atrakcyjności. Patrzyłam z zazdrością, jak po ciężkich bojach moje koleżanki wypadały z szafy potargane i zarumienione jak przetrzymany w oleju pączek, a ja miesiącami, niezmiennie siedziałam na swoim cholernym krzesełku z przydziału, zawsze tak samo blada i ładnie uczesana. Myślałam wtedy o związaniu się z... klasztorem. Sądziłam, że to wszystko wina moich okularów, przez które nigdy nie będę miała chłopaka.
Na szczęście kilka lat później okazało się, że fanów okularnic nie brakuje...