Chcę schować
Deszcz złapał mnie na rowerze, w drodze do domu. Na trasie Mc Donald's stoi, wiec wpadam na lody i kawę. Poczekam, aż przestanie padać, ale przecież bezczynnie czekać nie będę. Wyciągam laptopa ze zbyt małej torby, za to bardzo pojemnej i postanawiam napisać do Was coś. Mam ochotę na wątek optymistyczny, ale ten deszcz, ten brak entuzjazmu na twarzach współkawowiczów i ochota mi jakoś przechodzi, więc może opowiem o ostatniej sobocie... Postanowiłam się zrelaksować, robić nic i nie dotykać roweru, bo roweru mam ostatnio powyżej uszu. Mój narzeczony - Facet zajeżdżony totalnie przez cztery kółka, potrzebował jednak odreagowania, więc milczącą zgodę na rower wyraziłam. Nie wiem jak inni cykliści widzą temat, ale ja w upale i tłumie weekendowym na dwóch kółkach nie czuję się za dobrze, dlatego po kilku minutach "relaksacyjnej" wycieczki miałam już mocno podniesione ciśnienie. To był jednak dopiero początek. Oglądaliście może film "Dzikie historie"? Pięć zaskakujących opowiastek o nie mniej zaskakujących zakończeniach, dyktujących o tym, jak człowiek może się diametralnie zmieniać pod wpływem emocji. Film świetny - szacowny Pedro Almodovar dał czadu, ale zapewniam Was, ze Polak też potrafi. W ulubionej "restaurancji" naszej, nieprzesadnie wcale wykwintnej postanowiliśmy zwilżyć gardło. Dosiadamy się do znanych nam i nawet lubianych znajomych, aż tu nagle dziewczę młode, zwykłe w swojej świeżości (żeby nie powiedzieć pospolite), żadnym osiągiem specjalnym jeszcze nieskalane, plebsem zaczyna dużo starszego od siebie człowieka tytułować, w oczy prosto mu patrząc. Zatyka mnie i z wrażenia nawet w obronie "słabszego" stanąć nie mogę, bo nie spodziewałam się takiej nonszalancji u tak młodej i - było nie było wykształconej - osoby. Jestem zniesmaczona i zszokowana, ale wytrzymuję, wyrażając jedynie dezaprobatę do ucha Mojego Ukochanego. Jedziemy dalej, obijając się o tłumy tutejszych i przyjezdnych, a szukających w Rynku nie wiadomo czego. Kolację postanawiamy zjeść, gdy słońce kładzie się spać, dlatego w "Greckiej" przysiadamy na ogródku. Chwilę później do stolika obok przykuśtykuje młoda dziewczyna ze złamaną nogą, toteż Mój Facet rzuca się na pomoc jak na dżentelmena przedwojennego przystało, krzesło jej odsuwa i pomaga się nań zadekować. Za minut kilka do wspomnianej dziewczyny dołącza bałwan nieziemski i jest tak uciążliwy w swojej głośnej mądrości i pozyskiwaniu uwagi otoczenia i tak cały w pretensjach, że czuję iż zaraz zwariuję. Agresja we mnie narasta do tego stopnia, że jestem gotowa wstać i wysypać gościowi frytki na głowę. Wytrzymuję jednak do końca i z ulgą wsiadam na rower, ciesząc się na ostatnie dwadzieścia minut jazdy do domu i koniec atrakcji. Po drodze trzeba jednak wstąpić jeszcze na stację benzynową... Podjeżdżamy, drzwi się nie otwierają, za to w środku widać gestykulujących żywo ludzi. Jest północ, więc zakładamy, że jakaś zmiana dyżurów lub coś takiego, ale nie... drzwi rozsuwają się w końcu i zostajemy przymusowymi świadkami dzikiej awantury stacyjnej. Klient "bizmesmen" lat może maksymalnie trzydzieści, w ekskluzywnym garniturze prosto z hali Tesco i butach z tej samej, wysublimowanej linii i - jak sam deklaruje - "po medycynie", lży okrutnie pracownika stacji. Zakładam, że o coś poszło, ktoś nie miał racji, komuś pościły nerwy, ale takiej łaciny i konstrukcji z wulgaryzmów to ja nie słyszałam jak żyję i chyba na żadnym uniwersytecie nie uczą takiego władania językiem ojczystym. "Pan Wykształcony" szydził z pochodzenia, wykształcenia i miejsca pracy "Stacyjnego", opowiadał co może mu włożyć do ust, co ten może mu zrobić i czym się zakrztusić oraz uświadamiał mu, że "Stacyjny" zębów kompletu nie posiada, bo jest takim zerem, że go na zęby nie stać i, że zdechnie tankując paliwo i wydając hot dogi. Przytaczam oczywiście ów monolog w wersji "light", bo przez klawiaturę oryginał by mi nie przeszedł - tego jestem pewna. Panna z granatowym pióropuszem na pustej głowie wtórowała idiocie w tanim garniturze, nie wykazując przy tym za grosz kobiecej wrażliwości i nie bacząc na to, że na stacji są również dwie starsze 'Panie Stacyjne". Pomyślałam sobie wtedy, że to upadek kompletny jest polskiego szkolnictwa wyższego, że takie małpy schodzą z drzew i zasiadają w lakierowanych, uczelnianych ławach, indeksami wymachując i hańbę ludziom na poziomie - "niestety" też po studiach - przynosząc. "Zobaczysz Kochanie, jeszcze przyjdzie czas, że proste chamy będą się doktoryzować" - wyjęczałam zbolała do Mojego J. i z ulgą zaległam na domowej sofie, przyrzekając sobie w duchu, że ludzi będę oglądać jak małpy w ZOO - przez szybę - najlepiej swojego samochodu.
W szkole podstawowej byłam najszybsza w klasie na sto metrów. Biegałam jak afrykański sprinter, bo byłam bardzo szczupła i miałam niebotycznie długie nogi. Na dłuższych dystansach wymiękałam, bo wątłe ciało nie miało skąd pobrać energii. W wieku dziewiętnastu lat zostałam najmłodszą żoną Oficera Wojska Polskiego - z woli własnej i nieprzymuszonej to znaczy, że przyczyną ślubu nie był przystawiony pistolet do skroni czytaj: dorobiony, puchnący brzuch. Potem zostałam najmłodszym dyrektorem w nowoczesnym korpolandzie. W każdej z tych trzech sytuacji oglądałam się za siebie, bacząc uważnie, czy peleton już mnie dogania i czy młodsi nie depczą mi po piętach. Dziś nie jestem już najmłodsza i mam inne zmartwienie. Martwię się, by mój mózg nie stetryczał, nie spleśniał, nie zaczęło mu ubywać komórek chęci, aktywności i rozwoju. Pamiętam czasy, gdy byłam nastolatką i miejsce taśm do magnetofonu szpulowego zastępowały kasety. Nie mogłam przemówić mojej Matce do rozumu, że kaseta to nie taśma i wciąż słyszałam "Weź te taśmy!", gdy kasetami zasłaniałam cały świat, z oknem na świat włącznie. Potem pokazało się wideo (nazywane przez większość widełem), a obsługa jego była dla starszeństwa czarną magią. Oczywiście nie muszę mówić, że płyta CD, która nie tylko pełniła funkcję zbiorczą dla wybranej muzyki, ale służyła również za ozdobny wisior na lusterku w samochodzie, przez długi czas nazywana była kasetą. Jeszcze tylko kwestia dwóch pilotów... który jest od telewizora, a który od wideło? Denerwowałam się strasznie, że "starszym ludziom", czytaj w wieku lat trzydziestu i pięciu, w porywach do czterdziestu, nie chce się ruszyć głową i przyswoić, co jest do czego i jak się co nazywa. Bo ja przecież w mig chwytałam nowinki, wszystko umiałam podłączyć, włączyć, uruchomić. Dzisiaj mamy w domach cztery piloty, empetrójki, empeczwórki, rutery, ajpedy, ajpody, ajpady, ajfony, a ja mam jeszcze... gramofon do odtwarzania płyt winylowych (informacja dla Młodzieży na wypadek, gdyby nie kumała, co to gramofon i winyl). Przyznaję, jestem "starszym człowiekiem" i nie wiem czym "empe3" rożni się od empe 34", ipad od ipeda itd. Nie wiem czy to większy "grzech" nie odróżniać ich od siebie czy płyty od kasety. Świat zwariował i zapycha nam głowy coraz to nowymi wynalazkami, które mają jedną cechę - naśladują się i powielają, wykazując jedynie drobne różnice. Nie ogarniam tych wszystkich zabawek, ale nie to mnie martwi. Martwi mnie dlaczego tak się dzieje. Mam Kolegę starszego o piętnaście lat i On ogarnia wszystko, włącznie z ajchmurą i jej ajpojemnością. Oczywiście trochę śmieszny jest w tym swoim obeznaniu i żałosny w jego okazywaniu niczym czterdziestolatka w kusej spódnicy ledwo przykrywającej nienajędrniejszy już tyłek. Ale podziwiam determinację. Trapi mnie jednak pytanie: czy mój umysł jest leniwy czy niewydolny? Czy może mam inne priorytety? Myślę przez kilka dni intensywnie i dochodzę do wniosku, że chociaż używam znikomego procenta mózgu - jak zresztą większość gatunku potocznie zwanego "człowiek", to nie chce mi się zaśmiecać nawet tego marnego kawałka zwojów taką ilością zbędnych informacji. W ten sposób uspokojona, pocieszona i dumna z siebie, podchodzę do gramofonu i ładuję czarny krążek na kręcącą się platformę. Delikatnie ujmuję w palce ramię igły i widzę, że porwałam się z motyką na słońce, bo ręka tak mi drży, że nie jestem w stanie opuścić "wajchy" na płytę bez bolesnego zgrzytu i zarysowania. "Cóż, takie nerwowe czasy nastały, że tylko elastyczna płyta CD jest zdolna wytrzymać niecierpliwe obchodzenie się z nią jej właściciela." - myślę sobie i nieświadomie wywalam język na wierzch tak bardzo starając się, by nie uszkodzić płyty. Czym jest świeżość umysłu? Myślę, że bynajmniej nie biegłą znajomością rynku audio i video, ani rynku pralek czy detergentów. Świeżość umysłu to chęć do poznawania, otwartość na nowe, umiejętność omijania kolein myślowych, a tym samym twierdzeń typu: "żyję na tym świecie dłużej od ciebie to wiem lepiej", "nie będzie mi tu smark jeden mówił jak powinno być", "jestem doświadczonym kierowcą", "wiem tyle, że nie muszę już więcej wiedzieć" itd, Świeżość umysłu to także umiejętność komunikowania międzypokoleniowego, bez protekcjonalnego tonu lub - na drugim końcu kontinuum - mentalnej próby zbliżenia się do młodzieży, kiedy młodzieżą już się nie jest. Świeżość umysłu polega na tym, że wiesz, iż nawet od niemowlaka możesz się czegoś nauczyć - choćby szczerego uśmiechu i naturalnej radości życia.
nie chcę byś czytał moje wiersze
